Ik hou ervan: projecten begeleiden als scrummaster. Soms zijn er van die projecten die éxtra bijzonder zijn, waardoor je bijna vergeet dat het werk is wat je doet. Voor de zomer begeleidde ik een scrumteam uit de ouderenzorg, dat bijna een half jaar gewerkt de handen uit de mouwen heeft gestoken voor een project over kleinschalig wonen. Een grote verandering voor de medewerkers van de betrokken locaties. Daardoor was het een project dat veel emoties opriep.
Ik was uitgenodigd om mee uit eten te gaan, om als team te vieren dat het project voor de zomer goed was afgerond. Ik vond het al bijzonder dat ik werd uitgenodigd om mee te gaan. Aan tafel zat een hecht team, met een trotse projecteigenaar. Ze keken met heel veel plezier terug op het project, en het werd een heel gezellig etentje.
Het deed iets met ze om na het eten echt afscheid te nemen van ‘hun’ team, in deze samenstelling. Helemaal toen de projecteigenaar voor iedereen een prachtige bos bloemen meegenomen bleek te hebben, en hij die, onder begeleiding van een persoonlijk praatje, aan iedereen overhandigde. Ook aan mij. Bijzonder. Nog specialer voor mij was het dat meerdere teamleden mij vertelden dat ik veel voor ze betekend heb.
Ik heb ze inderdaad zien groeien tijdens het proces. In het begin vonden ze het eigenlijk te spannend om tijdens de tussenopleveringen van het project iets te presenteren aan de aanwezigen. Door het vaak te doen, en door de support van het team, de projecteigenaar en van mij, deden ze het toch. Elke twee weken stonden ze daar, om hun resultaten te delen tijdens de tussenopleveringen van het project. Ondanks de weerstand die er regelmatig was. Heel mooi om te zien.
Met een gevoel van grote dankbaarheid reed ik naar huis, met een mooie bos bloemen naast me op de bijrijdersstoel.