Een jaar en een paar dagen geleden kwam ik terug van een onvergetelijke reis naar Bhutan, een initiatief van geluksambassadeur Leo Bormans, samen met Renate Brabander en Nancy Vroomen. Die reis lijkt ver achter me te liggen, en tegelijkertijd zijn de herinneringen nog vers. Als ik mijn ogen dicht doe zie ik mezelf weer in dat ene blauwe tentje liggen, midden in de Kraanvogelvallei, terwijl de ochtendzon tussen de bergen door piept en de kou verdrijft, en ik me verzekerd weet van de nabijheid van een grote groep bijzondere mensen. Ik lig in mijn eigen bubbel, maar maak deel uit van een groter geheel. Onvergetelijk.
Leo vroeg ons, de geluksvogels, om terug te kijken op de reis en een herinnering of een inzicht te delen, eventueel met een link naar nu, naar de bijzondere situatie waar we in zitten. Dit is wat ik schreef:
Het gaat goed met me. Dat neemt niet weg dat het een rare tijd is door de onzekerheid over wat wel kan en mag en wat niet, hoe lang deze situatie gaat duren, en hoe ik dat financieel ga redden. Door alles heen heb ik me steeds meer gerealiseerd hoe fijn het is om juist nu deel uit te maken van een groter geheel. Dat is vooral ook wat ik Bhutan ervaren heb, en waar ik veel aan terugdenk. Zo’n divers samengestelde groep, die door een gezamenlijke interesse verbonden is, en een ongelooflijk mooi avontuur samen beleeft. Dat is rijkdom. Het was zo fijn om deel uit te maken van de groep, veel te delen, te lachen, en te huilen. En vooral ook om onbekommerd dicht bij elkaar te mogen staan, elkaar te kunnen vasthouden en te kunnen knuffelen.
Samen live op avontuur gaan is nu niet mogelijk, en online contacten zijn minder rijk. Toch heb ik ervaren dat je ook online heel goed de verbinding kunt vinden. De samenwerking met mijn collega bijvoorbeeld is belangrijker dan ooit. Samen sterk, ook online. Bijzonder waardevol is ook de community van facilitators van Lego Serious Play waar ik deel van uitmaak. Binnen de community wordt meer dan ooit kennis en ervaring gedeeld en ontstaan allerlei samenwerkingsverbanden tussen mensen vanuit verschillende culturen, van over de hele wereld. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en in die gezamenlijke uitdaging vinden we elkaar. Een mooie tegenhanger van het steeds verder afbrokkelende saamhorigheidsgevoel dat er in het begin van Corona nog wel zo sterk was…
Ook de verhalen van de anderen verhaalden over een mix tussen zoeken en vinden, tussen onzekerheid en dankbaarheid, tussen geluk en ongemak. Bijzonder om dankzij die verhalen weer even heel dichtbij het gevoel van ruim een jaar geleden te zijn. Een avontuur beleven op die manier kan nu even niet, maar die tijd komt weer. En ondertussen put ik uit de mooie herinneringen die ik heb en de warme contacten die ik heb opgedaan. Letterlijk genomen is mijn wereld door Corona kleiner geworden, maar figuurlijk zijn de grenzen juist verdwenen. Net als toen maak ik vanuit mijn eigen bubbel deel uit van een veel groter geheel.