Toulouse, maandag 29 september
Als je me een paar dagen geleden verteld had dat ik nu, maandag 29 september, op een bankje in Toulouse in de zon zou zitten en niets hoefde te doen, behalve de tijd doden zoals ik wil, dan had ik je voor gek verklaard.
Maar: ik zit hier echt. Donderdagavond belde Martin Beljon van Het Tiende Huis. Er was een plek vrijgekomen bij de Masterclass. Eén van de andere deelnemers had geopperd: vraag Annemieke, misschien wil ze mee. Hij dacht dat ik niet zou willen, maar belde toch.
Ik vond het een verleidelijk aanbod. Er waren alleen praktische maren, geen zwaarwegende bezwaren. En die vallen doorgaans op te lossen.
De lastigste was dat ik vrijdagochtend beslist in Woerden wil zijn voor de aftrap van de training Reflectieve Communicatiescrum. Terwijl de groep van de Masterclass pas vrijdag terug zou reizen. Jammer, liet ik Martin weten. Ik respecteer je beslissing, zo reageerde hij, maar het is ook mogelijk dat je donderdagavond terugreist. Mijn vraag: wat mis ik dan? Het bleek mee te vallen. Bezwaar weggenomen.
Iets anders was dat ik alleen zou moeten reizen, in plaats van met de anderen. Lekker, was mijn reactie. Nog een hobbeltje: mijn agenda was gevuld met afspraken, zowel privé (oudergesprekken) als zakelijk. Wonderbaarlijk hoe een agenda schoon te vegen valt als het een keer nodig is (waar doe ik dan soms zo moeilijk over vraag je je af…).
Dan nog iets: de kosten. Hoeveel? Wanneer? Komen we daar samen uit na de training? Dat lijkt me wel. Ook geregeld.
Bleef er nog één heel belangrijk ding over: mijn twee mannen. 7 en 9 zijn ze. Ze wonen bij mij. En ze vinden het maar niks als ik te vaak ’s avonds weg ben. Maar ik doe een beroep op ze: vraag of ze mee willen denken. Heb mijn ex al gebeld, bij wie ze twee nachten extra kunnen zijn. En mijn ouders, die ook twee nachten, en alle middagen willen doen. Van goud zijn ze. Ik vertel mijn mannen dat ze twee dagen naar pappa gaan en twee dagen naar opa en oma. Dat maakt het overzichtelijk. Zo wordt het ook wel een beetje spannend, en leuk. Niemand klaagt, ze gunnen me deze investering in mezelf. Bijzonder.
Dat betekent dat er niets in de weg staat. Ik bel Martin: ik ga mee.
En nu zit ik hier. Vanochtend voelde ik me nog een beetje overdonderd. Ik moest van alles regelen voordat ik mijn mannen naar school bracht en afscheid nam. Reed vervolgens alleen naar Schiphol. Daar was het zo druk dat ik meteen door moest lopen naar de gate. De rust kwam pas in het vliegtuig.
De rust komt nu helemaal. Want ik zit hier op mijn bankje en ik kan doen wat ik wil. De anderen komen pas met de volgende vlucht en dan reizen we samen naar de mooie trainingslocatie in Montesquiou (later zou blijken dat twee deelnemers de latere vlucht gemist hadden, wat een geheel nieuwe dynamiek met zich meebracht…). Beetje lummelen, beetje nadenken over waarom ik eigenlijk mee ben gegaan en waar ik aandacht aan wil besteden.
Ik was bijna vergeten hoe lekker het is om even helemaal niets te hoeven. Met niemand rekening te hoeven houden. Niets te moeten. Even deze rust. Wat een luxe! Want mijn leven is mooi, maar vol. Kinderen met school en sporten, LAT-relatie, eigen zaak, familie, sport, vrijwilligerswerk. Hier hoef ik even niets. Tijd voor mij. Tijd voor persoonlijke ontwikkeling.
Zeker ook als zelfstandige is het belangrijk af en toe afstand te nemen en tijd voor jezelf te pakken, zo realiseer ik me. Om ruimte te pakken. Ruimte te máken. Daar profiteert iedereen uiteindelijk van. Ikzelf, maar ook iedereen om mij heen, privé en zakelijk.