Dag 2: the story unfolds
Wat is het toch een luxe om in je eentje door een stad te zwerven, zeker een stad als San Francisco. Na ruim 24 zonder slaap heb ik de schade ingehaald door 12 uur achter elkaar te slapen… Ook wel eens lekker! Ontbijt gemaakt. Bagel met avocado. (Ze zijn hier gek op avocado’s. Ik ook, dus dat komt goed uit.) Via Facetime mijn mannekes gesproken. Hartstikke helder, terwijl ik zo’n 10.000 kilometer van ze verwijderd ben. Blijft bijzonder. Tegen 11 uur de stad in. Op de plattegrond van de stad lijken de afstanden mee te vallen, maar alles is toch best een eind lopen. Dus bus gepakt naar de Golden Gate Bridge. Bij de bushalte aangesproken door een man in een auto. Want ik, met oranje rugzak, zag er natuurlijk overduidelijk uit als een toeriste. “Are you going to the Golden Gate Bridge?” “Yes” “Get in” “No, thank you.” “But you are going to the Golden Gate Bridge? Get in.” “No, thank you.” Ik hou ervan om de positieve kant van dingen te zien. Laten we het er dus maar op houden dat het een bijklussende taxichauffeur was… Vervolgens raakte ik aan de praat met Golden Gate Bridget, een vrouw met ‘gouden’ haar uit de stad, die naar de brug vernoemd is (wat zitten er toch vaak mooie verhalen achter namen!). Ze was onderweg naar haar werk als ‘General Manager’ van de Earth bar. Verantwoorde smoothies etc. Ik vroeg haar naar tips voor mijn bezoek. Een van de dingen die ze als tip gaf was een bezoek aan Haight Street. “I am staying there, in the Red Victorian hotel.” “Good for you!”. Het hotel staat blijkbaar ook bij locals bekend als een bijzondere plek. Grappig.
The Golden Gate Bridge dus. Nog steeds een indrukwekkende brug. Wist je trouwens dat ze ook andere kleuren overwogen hebben voor de brug, waaronder een geel-zwart gestreepte versie? Dat zou, zo vonden ze, goed zou zijn voor de zichtbaarheid van de brug voor vliegtuigen etc.
Volgende halte Fisherman’s warf. Ik liep een stuk over het strand en verbaasde me erover dat de stenen trap langs het strand vol zat met mensen, maar dat er bijna niemand op het strand zelf, laat staan in het water was. Ik ben natuurlijk wel lekker met m’n blote pootjes door het water gebanjerd. Het was wel wat lawaaiig vond ik, met al die vliegtuigen… Bleek er een vliegshow bezig te zijn, waar dus iedereen naar zat te kijken. Ik moet zeggen dat het ook echt de moeite waard was, wat een show!
Inmiddels was het tijd om iets te eten. Mijn lieve best friend Katy had tegen me gezegd dat ze ooit clam chowder in een broodbol had gehad in SF, en dat ik dat zeker een keer moest proberen. Gedaan, en dat was inderdaad heerlijk! Naast me schoven twee jonge mannen aan met een zakje vol met gefileerde vis. Een deel daarvan was groen. Toch maar even gevraagd waarom die vis groen was. Blijkt een soort cod te zijn, kabeljauw, die die kleur heeft. Weird. Hebben wij die ook in Nederland? Die vis hadden ze net gevangen in de buurt, en ze hadden gehoord dat ze die bij dit restaurant konden laten klaarmaken. En inderdaad, even later zaten ze aan een heerlijk maaltje gebakken en gefrituurde vis, met friet en salade.
Ik heb daarna letterlijk de blaren op mijn voeten gelopen. Met een korte pauze om nog even rustig naar de vliegshow te kijken. Waar een stel uit de stad me vroeg een foto van ze te maken, en ik vervolgens ook vroeg of zij er eentje van mij wilden maken. Weer aanleiding tot een leuk gesprek. Inclusief de vraag of je Nederland in een dag kunt ‘doen’. Tja, wat al niet kan.
Toch een stukje met het trammetje gegaan, want het was al laat op de middag. Op naar het zakendistrict, waar ik met Christine Algera afgesproken had om een licht hapje te eten en daarna naar de borrel van StoryU Live te gaan. Alleen voor sprekers en een groep mensen die nog actief meedoet binnen het programma van StoryU, maar ik ging gewoon mee. Heel geanimeerd gesproken met de aanwezigen. Mensen die ‘iets’ met storytelling doen, vanuit diverse plaatsen in Amerika, maar ook Zweden, Australië, India. Inclusief een Amerikaan (ik moet zijn naam nog een keer vragen) die regelmatig in Friesland komt, omdat daar familie woont, in onder andere Kimswerd en Achlum (over storytelling en Amerika gesproken, remember Achmea, Achlum en Clinton?). Hij wist heel acceptabel ‘Bûter, brea en griene tsiis’ op te zeggen en zei ‘Lekker sliepe’ bij vertrek. Gezellig. Ook organisator Michael weer gesproken, our storytelling nomad, die vorige week nog in Amsterdam was. Hij is chocoladeverslaafde, en dus deden we al een kleine ‘tasting’. Zo ongeveer zoals je dat met wijn kunt doen. Bleek melkchocolade ‘masala’, dus met Indiase kruiden, en puur met pink pepper. Best lekker eigenlijk. Toen ik even naar een andere ruimte in het Nasdaq Center liep om naar het toilet te gaan, kwam ik een man met fiets tegen. Hij liep even mee, en er ontstond een heel gesprek. Hij was uit India gekomen om in Amerika te studeren en werkt inmiddels bij LinkedIn. Bij het horen van mijn naam lachte hij: “De klank van jouw naam betekent eigenlijk geen naam in India.” Heb ik weer.
Tijd om ‘naar huis te gaan’, het liep al tegen negenen. Donker buiten. In plaats van de Muni, het openbaar vervoer, wilden we Uber uitproberen. Christine had de app gedownload. Uber is hier helemaal niet zo controversieel als in Nederland trouwens. En het werkt geweldig. Je laat weten waar je bent en waar je naar toe wilt. Dan krijg je er eentje toegewezen. Je ziet waar ‘ie is, en hoe lang het duurt voordat ‘ie bij je is. Het bedrag staat er ook meteen bij, en dat geld wordt via je creditcard verrekend. Geen contant geld, geen gedoe met fooien. Het enige wat we niet slim gedaan hadden was dat we Uber Pool hadden besteld, wat betekent dat er ook anderen opgepikt worden onderweg. Goedkoper, maar ons naar twee adressen rijden (Christine en ik zitten relatief dicht bij elkaar, maar het is nog altijd een klein half uur lopen) was wat teveel gevraagd. Toch maar wat extra betaald. Onderweg gestopt om Mandy op te pikken, een jonge blonde vrouw, die – hoe toevallig – ook de bar blijkt te runnen waar we net vandaan kwamen. Ik kreeg een kaartje: “Morgen is Mike verantwoordelijk, zeg maar dat je mij ontmoet hebt.”
Welterusten!
